ஈஸ்வரி

”என்ன சூரி படிக்கலையா?” இந்த கேள்வியை என் பெற்றோரையும் விட அதிகமாக கேட்டவள் ஈஸ்வரி. அழகான பல்வரிசையும், ரெட்டை சடை பின்னலும் ஒல்லியான உருவமும், களையான முகமும் கொண்ட ஈஸ்வரி.  அந்த அழகான பற்வரிசை தெரிய எப்போதும் சிரித்துக் கொண்டே இருப்பாள். தோழமைக்கு ஆண் பெண் பேதமில்லை என்று கற்றுத்தந்தவள். எட்டாவது படிக்கும் போது நடந்த பேச்சு போட்டியில் அறிமுகமானாள் என்று நினைக்கிறேன். முதல் பரிசு பெற்ற என்னை “எனக்கு தெரியும் நீ தான் வின் பண்ணுவன்னு. வாழ்த்துகள்” என்று கைக்குலுக்கியது ஞாபகங்களில் வந்த முதல் கீறல்.

கரும்பலகையில் அழகாக எழுதுவது ஒரு கலை. அச்சிறுவயதில் மிக நேர்த்தியாக எழுதுவதில் ஆசிரியர்களையே மிஞ்சுபவள். அனைத்து ஆசியர்களுக்கும் கரும்பலகைகளில் எழுத இவளையே அழைப்பார்கள். சீராக வளைந்தோடும் நதியைப் போல், கைவளையோசை கிலுகிலுக்க எழுதிகொண்டே இருப்பாள். எழுதும் போதும் நடுவே சிரிப்பாள். எதற்காக சிரிக்கிறாள் என்று அவளுக்கே தெரியாது. பின்கேட்டாலும் சிரிப்பாள்.

எங்கள் தெருவில் டியூசன் படிக்க வருவாள். எந்நேரமும் தெருவில் விளையாடி கொண்டிருக்கும் என்னைப் பார்த்து “என்ன சூரி படிக்கலையா?” என்று தினமும் கேட்பதை வழக்கமாக கொண்டிருந்தாள். சிலநாள் அவள் வந்தால் ஒளிந்துகொள்ளக்கூட தொடங்கினேன். ஒரு நாள் என் கையைப் பிடித்து என் வீட்டிற்கு சென்று ”உட்காரு, இன்னைக்கு சேர்ந்தே படிக்கலாம்” என்று கட்டளையிட்டாள். அவள் படித்தாள்...என்னால் முடியாமல் “உனக்கு படிக்கனும்னா படி என்னை ஆள விடு” என்று கையை உதறி ஓடினேன்.  என்னையே வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தவள் ஏதோ நினைத்தவாறு என் வீட்டிலேயே அமர்ந்து படிக்க ஆரம்பித்தாள். அவள் போகும் வரை நான் செல்லவில்லை. அன்றிலிருந்து அவள் என் வீட்டிற்கு வரவில்லை.

ஒன்பதாவது படிக்கும் போது ஒருநாள் கரும்பலகையில் எழுத சொல்லிவிட்டு ஆசிரியர் வெளியேற, வகுப்பு மாணவன் ராஜா ஈஸ்வரியின் தாய் எவ்வாறு மீன் விற்கிறாள் என செய்து காண்பிக்க, வகுப்பறை கொஞ்சம் கலகலத்தது. அவள் கண்கலங்கி “அது அவங்க தொழில், அதுக்கேன் என்னைய கிண்டல் பண்ற” என்றபோது தான் முதன்முதலாக கண்டேன் அவள் கண்கலங்கி நின்றதை. அதன்பிறகு கிண்டல் செய்த ராஜாவுடன் அடிக்கடி அவளை வெளியே காணமுடிந்தது.

பத்தாம் வகுப்பு கணக்கு பாடத்திற்காக ஒரே டியூசனில் நானும் அவளும் சேர்ந்திருந்தோம். இன்னும் கொஞ்சம் அழகாகியிருந்தாள். தீடீர் பருவ மாற்றம் அனைவருக்கும் இடையே மெலிதான ஒரு இடைவெளியை ஏற்படுத்தியது. தினமும் அவள் பின்னே பையன்கள் சுற்றுவதும் வாடிக்கையானது. எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் சிரித்தபடியே செல்வாள்.

அதிகம் படிக்கச் சொல்லி வற்புறுத்தாமல்  முழு சுதந்திரம் கொடுத்த அரசாங்க பள்ளிகூடம் அது. பள்ளியில் நன்றாக படிக்கும் மாணவர்களை எளிதில் அடையாளம் காண முடியும். கிட்டதட்ட அனைத்து ஆசிரியர்களுக்கும் பரிச்சயமாகி இருந்தாள். இப்போதெல்லாம் என்னை காணும் போது குறிப்பிட்ட ஏதாவது பாடத்தின் ஒரு பகுதியைக் கேட்டு “படிச்சுட்டயா சூரி?” நான் இன்னும் படிக்கவே இல்லை” என்று கூறுவதை வழக்கமாக கொண்டாள். என்னைத் தவிர வேறு யாரிடமும் இது போல் கேட்டுருக்கிறாளா என்று, அவள் ஞாபகம் வரும் போது அருகில் இருக்கும் நண்பர்களையெல்லாம் கேட்டிருக்கிறேன். வேறு யாரையும் இதே போல் தொடர்ந்து கேட்டதில்லை என்று மட்டும் தெரிந்தது. நண்பர்களும் என்னை கிண்டல் செய்ய “படிக்கலையாடா”வையே உபயோகிக்கத் தொடங்கினர்.

பரிட்சையும் முடிந்தது. மொத்த பள்ளியில் தேர்ச்சி பெற்றோர் மிகக்குறைவு. அவள் 75 சதவிகிதத்திற்கு மேல் எடுத்ததாக ஞாபகம். அதிகம் கவலைப்படவில்லை. அதற்கு பிறகு அவளை பார்க்கவில்லை. எங்கே சென்றாள் எனவும் தெரியவில்லை. நண்பர்கள் மூலமாக அவள் வேறு எங்கோ பதினொன்னாம் வகுப்பு படிப்பதாக மட்டும் கேட்டேன். அவளை அதோடு நினைத்துப்பார்த்திருக்கிறேனா என்று கூட ஞாபகம் இல்லை.

”ஏய்..ஏய்ய்ய்ய் சூரி” குரல் கேட்டு திரும்பியவன் சத்தியமாக அது ஈஸ்வரி என்று அடையாளமே தெரியவில்லை. அவள் எப்படி என்னை ஞாபகம் வைத்திருக்கிறாள் என்று தெரியவில்லை.  அதே ஒல்லியான தேகம், அதே பல்வரிசை, ஆனால் வசீகரம் இழந்த சிரிப்பு. விடுமுறைக்கு ஊருக்கு சென்றவன் இவளைப் இப்படி சந்திப்பேன் என நினைக்கவில்லை. “எப்படி இருக்க?” என்று கேட்டவள் இடைவெளியே விடாமல் “என்ன படிச்சிருக்க?” என்றாள். நல்லாயிருக்கேன் என்று சொல்லத்தோணாமல் டிப்ளமோ படித்ததை மட்டும் சொன்னேன். “மேல படிக்கல?” என்று கேட்டு இடது புறம் திரும்பி ஓடியவள் ஆறு வயசு சிறுவனை தர தர வென்று இழுத்து வந்தாள். “எங்கன்னா சொல் பேச்சு கேட்குதா பாரு... ஆமா நீ மேல படிக்கலயா என்ன?” அவன் தலையை இழுத்து வ்யிறோடு அணைத்தவாறு கேட்டாள். ”ம்ம்ம் கரஸ்ல பண்றேன்” தலையாட்டினேன்.

சிரித்தாள். பழைய சிரிப்பிற்கும் இப்பொழுதிற்கும் ஏழு கடல், மலை தொலைவு தூரம் இருந்தது. “எனக்கு பத்தாவது முடிச்சு ஒரு வருஷத்திலேயே கல்யாணம் ஆகிடுச்சு. என் பையன் தான் இது. இவனும் எப்பவும் வெளிய வெளாட்டுதான். படிக்கவே மாட்டேங்கிறான். ஆனா எப்படியும் பெரிய படிப்பு படிச்சிருவானு நம்பிக்கை இருக்கு. ஆம்பள புள்ள பாரு” இன்னும் ஏதேதோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். எதுவும் என் காதில் விழவில்லை...”........அங்க தான் மீன் கடை வச்சிருக்கேன்” முடித்தாள். சிரித்தேன். பின்பு விடைபெற்றாள்.

நினைவுகளில் மூழ்கி மறைந்து போன யாரையாவது சந்தித்து மங்கிய நினைவுகளை துடைக்கும் போது கீறல் விழத்தான் செய்கிறது.  எவரது நினைவுகளை புதைக்கவும் முடியுவில்லை. தனிமை எதையும் மீட்டெடுக்கும் வலிமையுள்ளதாக இருக்கின்றது. முடிவில் வலியை மட்டுமே தருகிறது.